Vaak krijg ik van mijn cliënten vragen over hoe ze zich op een sessie kunnen voorbereiden of merk ik dat ze geworsteld hebben vlak voordat ons gesprek begint. Daarom heb ik hier wat vragen/kwesties verzameld over het voorafgaan aan een sessie relatiebegeleiding, met af en toe wat tips om het je makkelijker te maken. Je begrijpt natuurlijk dat ik hier spreek vanuit mijn ervaring van wat ik zie bij mijn cliënten. Geen harde wetenschap of onwrikbare feiten, en de lijst is sowieso incompleet. Wel zijn het patronen die me zijn opgevallen over de jaren heen. Sommige kwesties komen vaker voor, andere zijn wat uitzonderlijker. Heb je nog een situatie, vraag of kwestie over het vooraf van een sessie die er niet bij staat? Mail me! Ik vul dit lijstje graag aan.
Om het leesbaar te houden heb het in deze tekst over polyamoreuze koppels van twee mensen die met elkaar samenwonen, want deze relatieconfiguratie begeleid ik veruit het meest. Je kunt in plaats daarvan ook V-constellatie of driehoek of LAT-relatie lezen; denk weg wat niet voor je klopt en maak het je eigen!
Ik ben nerveus. Mijn partner is nerveus. Eigenlijk zijn we allebei nerveus.
Dat hoor ik vaak, zeker aan het begin van een traject. Het is ook spannend om met een vreemdeling (in dit geval mij) ineens te praten over kwetsbare zaken waar jullie met z’n tweeën nu niet goed uitkomen! Misschien zullen er nieuwe dingen ter sprake komen, of vind je het moeilijk om erop te vertrouwen dat je partner je hoort als je over jouw gevoel vertelt. Misschien heb je slechte ervaringen met therapeuten of coaches. Allemaal kei-eng.
Weet dat we niet sneller gaan dan het voor jullie gaat; ik nodig jullie ieder telkens uit om meer te vertellen, maar we gaan niet harder dan wat jullie gevoelsmatig willen. Jullie ieder nervositeit, spanning en angst zijn dus welkom. Sterker nog, die gevoelens hebben ons van alles te vertellen. Bring it on, baby!
Weten waar we het in de sessie over wil hebben; ja of nee?
Soms hebben de partners met elkaar voorbesproken waar ze het over willen hebben en niet zelden komen ze met een agenda van enkele punten binnen. Wanneer ik een koppel al wat langer begeleid, gebeurt het vaker dat mensen zeggen: “We weten eigenlijk niet waar we het vandaag over moeten hebben”. Allebei zijn prima. We richten ons in onze gesprekken uiteindelijk altijd op jullie patroon: in situaties dat het niet lekker loopt, wat doe ik dan, wat doe jij dan, en hoe voelt het dan eigenlijk van binnen?
Als jullie met een urgente en/of belangrijke kwestie binnenkomen, is dat ons startpunt om dat patroon helder te krijgen. Dat kan in korte tijd veel opluchting en helderheid brengen. Vaak is het ook emotioneel intensiever; daarover straks meer. Als jullie zonder agenda binnenkomen, is dat geen probleem. Het betekent dat er op dit moment geen vlam in de pan is, en we vanuit een rustige positie naar jullie relatiedynamiek kunnen kijken. We hebben dan vaak inzichtgevende, verruimende en verdiepende gesprekken. Mensen vertellen me dan vaak dat ze verrukt zijn over hoe veel verdieping er nog mogelijk is tussen hen. Wat mij betreft zijn we dan toegekomen aan het echt fundamenteel heropbouwen van jullie nabijheid en stevigheid.
Ik weet niet meer goed wat we vorige keer hebben besproken.
Dat is niet erg. Je hoeft niet alle details te onthouden wat we bespreken. De gevoelslaag is het belangrijkst: weet je nog hoe het voelde? Hoe het was toen je iets belangrijks deelde, iets kwetsbaars vroeg? Hoe was het toen je partner ineens hun onderliggende emoties liet zien? Het kan helpen om voorafgaand aan ons gesprek, al is het maar een paar minuutjes (desnoods tijdens het tandenpoetsen of het ontbijt) terug te gaan naar vorige keer.
Als dat er niet in zit, of je hebt er weerzin tegen, of er komt niets op; geen probleem. Ik neem voorafgaand aan ons gesprek mijn aantekeningen van vorige keer door en zal in ons gesprek refereren naar wat in eerdere sessies is besproken. En, zoals net ook al gezegd: uiteindelijk gaat het niet om de aanleidingen, maar om een basisgevoel van verbinding tussen jullie. Wat de exacte aanleiding was om het over die verbinding te hebben, is precies dat: de aanleiding, waarmee we tot de kern kunnen gaan.
We komen met acute ruzie binnenlopen! Is dat erg?
Nee, totaal niet erg. Het is zelfs veelvoorkomend, ook als het sinds ons vorige gesprek verder vlekkeloos tussen jullie is verlopen. Ongeveer een kwart tot de helft van de koppels die ik zie, heeft ergens tussen de avond ervoor en bij mij op de stoep gekibbel of ruzie gehad. Dat schrikt mij niet af: het laat mij weten dat het voor (een van) jullie spannend is om hier weer te zijn en dat jullie gevoelsmatig al bezig zijn met dat we het over kwetsbare, en daarmee spannende, zaken gaan hebben. De frictie vormt dan ons startpunt, geen probleem.
Gevoelige onderwerpen: pas aankaarten in de sessie of al voorbespreken met elkaar?
Wanneer ruzies thuis oncontroleerbaar voelen, spreken sommige koppels met elkaar af dat ze moeilijke onderwerpen pas bij mij in de kamer bespreken. Ik zie hen deze overweging vooral aan het begin van een traject maken. Dat heeft als voordeel dat het thuis wat kalmer blijft, wat heel helend kan zijn. Minder urgentie zorgt voor een beter besef van wie ieder zelf is en wat ieder zelf voelt. Er staat een volgende sessie in de agenda, dus moeilijke kwesties blijven niet in de lucht hangen. Er is een tijd en een plek voor, en dan hebben we de rust om stil te staan bij wat er precies zo uitdagend is, zonder dat de vlam in de pan slaat.
Wanneer ons traject wat verder onderweg is, zie ik dat deze afspraak soms wat wrang kan worden. In plaats van rust, geeft het onzekerheid en stress: “Ga je dan weer iets groots nieuws vertellen wat ik nog niet wist?”. Het komt ook wel eens voor dat één van de twee partners een snel ontwikkelend nieuw contact heeft. Als er geen afspraken over tempo en communicatie zijn gemaakt tussen alle partijen, kan het gebeuren dat de partner-met-nieuw-contact iedere sessie een bult informatie te delen heeft. De andere partner schrikt daar telkens van, en vóór elke nieuwe sessie zet diegene zich schrap. Da’s niet emotioneel ontspannend. In zulke gevallen schiet de afspraak dus z’n doel voorbij: er is misschien meer gevoel van veiligheid voor de poly-actieve partner, maar minder voor de andere partner.
En aan het maken en evalueren van een dergelijke afspraak kunnen we zeker ook aandacht besteden in ons gesprek. Een keus als dit ligt altijd bij het koppel, niet bij mij en ik kan meedenken, maar zal niet veel sturen. De partners kunnen het best inschatten of deze afspraak hen dient.
Bij grote frictie: elkaar vooraf wel of niet spreken?
Als een relatie onder druk staat, kiezen koppels er heel soms voor elkaar helemaal niet te zien en spreken tussen twee sessies. Dat kan rust geven: even weg van dagelijkse frictie, voelen dat je een individu bent. En dat kan weer helpen om hernieuwd een open blik te hebben naar de beleving van de ander, of te merken dat je elkaar (niet) zo hebt gemist. Ik breng een optie als deze vrijwel nooit op, laat de keus altijd bij het koppel en stuur hooguit op dàt ze een keus maken over hun communicatie, niet welke.
Elkaar weer treffen voor mijn deur kan ongemakkelijk zijn; het is dan alsof je een vertrouwde onbekende tegenkomt. Ik zie dat een sessie vaak prettiger start wanneer mensen elkaar al een kwartiertje of half uurtje eerder hebben ontmoet en kort hebben bijgepraat. Gelukkig is er een schapenweide aan het eind van mijn straat, die doet daar goed dienst voor.
Last but not least is dat sowieso een fijne afsluitende tip, onafhankelijk van de sfeer in jullie relatie: om voorafgaand aan een gesprek heel even aandachtig samen te zijn, al is het maar een paar minuten. Ik merk dat mensen die wat te vroeg hier waren en nog even samen een rondje hebben gelopen of op een bankje hebben gezeten, makkelijker het gesprek inrollen dan wanneer ze met haast binnenkomen.
Ik hoop van harte dat dit jullie op weg helpt. Heb je aanvullingen of een vraag die hier mist? Zoals gezegd, neem contact met me op, dan kijk ik of je kwestie erbij past. De vervolgblogpost over veel voorkomende kwesties na een sessie vind je hier.