De meeste koppels lopen hier opgetogen, hand in hand, de deur uit. Dat vind ik natuurlijk hartstikke fijn. Helaas is dat niet altijd het eindgevoel na een sessie relatiebegeleiding, en dat kan veel verschillende aanleidingen hebben. Ook hoor ik regelmatig van mijn cliënten dat een sessie relatiebegeleiding best intensief kan zijn. Daarom heb ik hier wat vragen/kwesties verzameld over wat je kunt tegenkomen kort na een sessie relatiebegeleiding.
Zoals ook in de vooraf-blogpost gezegd: ik spreek hier over mijn ervaring en wat ik zie bij mijn cliënten. Geen harde wetenschap of onwrikbare feiten, en de lijst is sowieso incompleet. Wel zijn het patronen die me zijn opgevallen, over de jaren heen. Sommige kwesties komen vaker voor, andere zijn wat uitzonderlijker. Heb je nog een vraag, situatie of kwestie omtrent het achteraf van een sessie en die er niet bij staat? Mail me! Ik vul dit lijstje graag aan.
Alvast vooraf: het is mij kraakhelder dat niet iedereen de luxe heeft om diens mentale zorg alle ruimte op een dag te geven; het huishouden, gezin, werk en andere verantwoordelijkheden kunnen vaak niet wijken. Ik raad je aan om uit deze blog mee te nemen wat voor je kan werken, en de rest ter kennisgeving aan te nemen of gewoon te negeren. Om het leesbaar te houden heb het in deze tekst over polyamoreuze koppels van twee mensen die samenwonen; die configuratie begeleid ik veruit het meest. Je kunt in plaats daarvan ook V-constellatie of driehoek of LAT-relatie lezen. Denk weg wat niet voor je klopt, maak het je eigen!
Na zo’n gesprek zijn we elke keer hartstikke moe!
Dat is heel logisch. Jullie hebben net veel en complexe emoties ervaren: vaak verdriet en angst en hoop, die elkaar op rap tempo hebben afgewisseld. Waarschijnlijk heb je je kwetsbaar opgesteld naar je partner en was dat een spannend emotioneel risico. Aandachtig aanwezig blijven bij die gevoelens (in plaats van boos worden, oplossen, ervan weglopen, het wegpoetsen, … ) is net als een spier: die moet getraind worden en de eerste belasting is even heftig. Die spier trainen, dus moeilijke gevoelens leren voelen in veiligheid, vraagt aandacht en concentratie, maar bovenal ook rust. Er is vaak een hoop te verwerken en integreren.
Ik kan jullie aanraden rekening te houden met dat onze gesprekken energie kosten. Het is helpend om werk, zorgtaken en ander sociaal verkeer aan te passen zodat die ondersteunend zijn, of ten minste niet verstorend.
Het voelt rot dat we ieder direct onze eigen weg gaan na een sessie.
Veel koppels merken dat na een gesprek meteen ieder je eigen plan hebben, een te abrupte overgang is. Ze willen nog even nabespreken of gewoon in elkaars nabijheid zijn. Ik kan jullie van harte aanraden wat tijd te nemen, al is het maar een half uurtje, om samen te landen. Ik weet van cliënten die de rest van de dag met elkaar besteden en gaan wandelen of iets anders ontspannends doen. Anderen pakken samen nog een koffie’tje.
Als dat niet haalbaar is voor jullie, probeer dan een afspraak te maken voor binnenkort, om dan aandachtig tijd voor elkaar te hebben. Het maakt niet uit of jullie het dan over onze sessie hebben of niet, het maakt wel uit dat jullie in de tussentijd het veilige gevoel hebben van dat jullie er voor elkaar zijn.
Ik vind het moeilijk om te onthouden wat we hebben besproken…
Zoals ook in de vooraf-blogpost gezegt: dat is niet erg. Je hoeft niet alle details te onthouden wat we bespreken. De gevoelslaag is het belangrijkst: weet je nog hoe het voelde? Hoe het was toen je iets belangrijks deelde, iets kwetsbaars vroeg? Hoe was het toen je partner ineens hun onderliggende emoties liet zien? Uiteindelijk gaat het over dat jullie vertrouwen in elkaar verstevigt en dat als iets niet lekker voelt, je weet dat jullie sterk staan en het ervoer kunnen hebben. Is dat gevoel er? Of niet helemaal, of juist niet? Dat is uiteindelijk belangrijk zijn, niet de exacte details van een bepaalde situatie.
Sommige mensen helpt het om direct na een sessie kort wat op te schrijven of een voicememo voor zichzelf op te nemen en dat later terug te lezen/luisteren. Dat teruglezen/-luisteren voor onze volgende afspraak kan helpend zijn. Maak dit vooral niet te groot, een paar minuutjes doet al wonderen.
We hebben het niet gehad over waar ik/wij het over wilde(n) hebben!
Dat kan gebeuren. Er is vaak meer te bespreken dan er tijd is. En niet alle kwesties tussen jullie moeten per se besproken worden tijdens onze sessies; het onderliggende patroon verbindt vrijwel alle kwesties met elkaar. Als dat patroon helderder wordt, kunnen jullie heel veel zelf. Onze sessies zijn bedoeld als helpende en helende momenten, waardoor jullie vertrouwen krijgen in dat jullie het leven samen aankunnen en in lastige situaties verbonden zijn met elkaar.
Als ons traject al wat langer loopt en het dagelijks leven soepeler loopt, kan het zijn dat er één of enkele moeilijke onderwerpen of pijnpunten overblijven. Soms is dat de oorspronkelijke aanleiding waarmee jullie aanvankelijk bij mij kwamen, en is de veiligheid inmiddels groot genoeg om het Grote Onderwerp aan te kaarten. Het kan ook iets anders zijn dat telkens maar terug blijft komen: een tekenende situatie die jullie hebben meegemaakt, een levenskeuze, … . Neem dit onderwerp mee voor de volgende keer, dan gaan we erover in gesprek.
Sommige cliënten maken aantekeningen tijdens onze gesprekken, en af en toe krijg ik de vraag of een cliënt ons gesprek mag opnemen. Ik vind dit allebei prima, wanneer het wordt benoemd aan het begin van ons gesprek.
Met frictie de deur uit; help, wat nu?
Het gebeurt met regelmaat dat er aan het eind van een sessie ineens een grote emotie of belangrijk onderwerp opkomt. Daar hebben we dan niet meer alle tijd voor, maar begrijpelijk is het wel; (een van de) partners kunnen zich spontaan bang voelen voor als ze zo weer buiten staan. Want het is hier in de kamer dan wel mooi gekalmeerd en we zijn lekker begripvol naar elkaar, maar hoe moet dat dan de rest van de tijd?! Ik zie dan dat de angst oplaait en het patroon, dat we net hebben uitgepluist, aan gaat. Dat hoort erbij, hoe ongemakkelijk het ook is.
Hoewel ik altijd probeer zorg te dragen voor een zachte landing, is dat niet altijd mogelijk. Ik kan jullie daarom aanraden om tijd na de sessie vrij te houden, om alles wat is opgekomen te laten bezinken en, heel simpel, elkaar gewoon even vast te houden. Ik hoor van cliënten dat het grote gevoel vaak snel wat gaat liggen en behapbaarder wordt.
Ik word ongeduldig: wanneer is ons probleem nou eindelijk opgelost?!
Voor mij klinkt dat realistisch, gedreven en hoopvol; blijkbaar wil je heel erg graag dat het weer goed zit tussen jullie. Ervan uitgaand dat jullie relatie al minstens enkele jaren duurt en meegenomen dat jullie er al een leven van ervaringen op hebben zitten, is het haast verdacht als alle moeilijkheden met één of enkele gesprekken de wereld uit zijn. En intussen kan het heel pittig zijn om de conflicterende gevoelens te hebben van dichtbij elkaar willen zijn, maar elkaar ook regelmatig emotioneel raken en dan pijn hebben.
Wat ik ook zie dat soms speelt, is dat een van de partners ongeduldig wordt omdat diegene een polyamoreus doel heeft en wil dat diens partner daarin meekomt. De vraag is dan of de nadruk voor diegene ligt op polyamoreus willen leven, of een gecommitteerde relatie hebben met diens huidige partner en vanaf daar bekijken of polyamorie daarbij past (met dank aan Anlacan Tran voor dit inzicht en de verwoording). Als dit vraagstuk voor je speelt, is mijn uitnodiging aan jou om heel eerlijk bij jezelf na te gaan wat je einddoel is, en hierover in gesprek te gaan met je partner. Ik wil je ook uitnodigen dit te noemen in onze gesprekken, die kwetsbare eerlijkheid is welkom.
Zoals ook al eerder gezegd, zijn onze gesprekken momenten om te oefenen jezelf te laten zien zonder muurtjes en daar helende ervaringen mee op te doen. Het merendeel van het werk gebeurt vervolgens in jullie dagelijkse interacties. Door in de sessie te merken hoe jullie er voor elkaar kunnen zijn, krijgen jullie meer goede moed om samen aan te gaan wat het leven op jullie pad werpt. Als je merkt dat je ongeduldig wordt, kan het helpen om even uit te zoomen en naar de afgelopen maanden (en gesprekken) te kijken: zie je al wat verschil in hoe jullie met elkaar omgaan? Wat voelt er al makkelijker, soepeler, fijner, veiliger? En als deze beweging doorzet, hoe ziet de toekomst er voor jullie dan uit?
Ik hoop van harte dat dit jullie op weg helpt. Heb je aanvullingen of een vraag/situatie die hier mist? Zoals gezegd, neem contact met me op, dan kijk ik of je kwestie erbij past. Mijn andere blogpost over de pre-care voor een sessie vind je hier.