Regelmatig willen (verse) collega’s met me sparren omdat ze willen weten hoe ik mijn bedrijf van de grond heb gekregen. En dat doe ik graag. Er is namelijk nood aan meer sociale ondernemers, polyamoreuze begeleiding, dienstverlening die inclusief is naar LHBTQIA+’s en andere minderheden. Zeker ook omdat de GGZ overbelast is, functioneert bij gratie van een perverse prikkel van verzekeraars omtrent diagnosticeren, en omdat zorg regelmatig financieel niet toegankelijk is voor mensen die het het hardst nodig hebben. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen erbij gebaat is als er meer vrijgevestigde, autonome aanbieders zijn van hulp in brede zin.
Helaas merk ik de laatste maanden dat het me niet lukt om iedereen te woord staan zoals ik zelf zou willen. Zou ik op ieders brainpickvraag ingaan, dan hield ik geen tijd meer over voor alles wat ik daarbuiten belangrijk vind: aandachtig aanwezig zijn met mijn coachees, goed sporten en eten en slapen, tijd besteden aan mijn partner en vrienden en familie en community, en regelmatig gewoon even alleen zijn.
Daarom vind je in deze blogpost tips en trucs die voor mij werkten, verwoven met wat praktijkvoorbeelden van hoe ik dingen heb aangepakt. Ik heb geenszins de illusie dat mijn manier voor iedereen werkt, dus neem eruit mee wat je aanspreekt en laat liggen wat niet bij je past.
Doe wat je interessant vindt
Ik had geen groots meerjarig masterplan. Ja, ooit toen ik een jaar of veertien was wilde ik seksuoloog worden en net zoveel jaren later besefte ik me dat ik met mijn werk als relatiecoach een eind in die richting was gekomen. Maar in al die tussentijd had ik er niet meer over nagedacht.
Zoals je ook in mijn bio kunt lezen, is mijn praktijk ontstaan vanuit de vraag vanuit mijn community De Meerminners. In een tijd van economische malaise was ik net klaar met genderstudies (wat we nu heel belangrijk vinden en waar toen geen droog brood in te verdienen was) en ik vond seksualiteit, polyamoreuze relaties en seksuele diversiteit de boeiendste onderwerpen om over na te denken. Vanuit mijn zelf aangejaagde polyamoreuze community kwam steeds meer de vraag of mensen niet ook eens apart met mij konden spreken. Dat leek me heel erg gaaf en tegelijkertijd had ik geen idee hoe ik dat dan moest gaan doen.
Ik begon met een basisopleiding voor individuele coaching in professionele settings, met de gedachte dat ik dan breed was opgeleid en nog van richting zou kunnen veranderen. Dat was niet genoeg, merkte ik al snel: polyamoristen wilden juist als koppel gecoacht worden, niet alleen maar individueel. De gedachte dat ik partnerbegeleiding zou kunnen doen vond ik fantastisch, dus dat wilde ik wel kunnen! Ik verdiepte me met een jaaropleiding in relatiecoaching. Gaandeweg merkte ik dat het op zich leerzaam was daar, maar niet gestructureerd genoeg. Al tijdens die opleiding wist ik dat ik meer richting nodig had. Vrij vlot nadien begon ik met me verdiepen in Emotionally Focused Therapy, en daar ben ik nog steeds mee bezig. Voor elke opleiding geldt dat ik ‘m deed omdat ik er zin in had.
Ga stap voor stap
Dit klinkt nu als een prachtig rond verhaal, maar op het moment zelf was iedere opleiding een nieuwe keus zonder dat ik wist wat er daarna kwam. Ik deed telkens wat ik zelf op dat moment interessant en relevant vond en ik ben ervan overtuigd dat dat een basisvoorwaarde is voor werken als zelfstandige. Mijn keuzes waren allemaal niet per se heel tactisch en het werkt prima.
Ik weet dat sommige mensen hier voortvarender in zijn dan ik: bedrijfsplannen, abonnementen op handige services, een businesscoach die je steunt, noem maar op. Voor mij zou zo’n aanpak, met bijbehorende planning en dus ook tijdsdruk op resultaten, funest zijn. Ik ben geen held met snelle veranderingen en “structuur” is mijn officieuze middle name. Ik heb het nodig om elke stap op zichzelf te maken en te kijken hoe dat doorwerkt.
Professionalisering rondom bijvoorbeeld klachtenafhandeling, handig belastingaangiftes doen of stevige algemene voorwaarden zijn gaandeweg gekomen. Dat hoeft dus niet allemaal perfect op de rit te zijn om gewoon te beginnen, het komt wel.
Met een stevige basis heb je genoeg te bieden
Ervaringsdeskundigheid in een onderwerp (in mijn geval polyamorie, in jouw geval misschien iets anders) zonder enige vooropleiding is niet genoeg is voor een solide eigen praktijk. Maar veel meer dan een stevige basisopleiding had ik niet nodig om te starten en iets bij te dragen. Onderweg, en nu dus nog steeds, vroeg/vraag ik me regelmatig af: “Ben ik wel goed genoeg in wat ik nu doe? Heb ik genoeg kunde? Voeg ik wel iets bruikbaars toe?”.
De conclusie blijkt telkens volmondig “ja”. Niet omdat ik mezelf zo geweldig vind (dat valt erg mee), niet omdat ik onvoorstelbare bakken geld verdien (idem), niet omdat ik iets heb uitgevonden wat niemand nog had bedacht (idem). Wel omdat mijn praktijk goed gevuld is sinds ik er vol voor ben gegaan, coachees sinds mijn begintijd regelmatig bij me terugkomen wanneer ze met een nieuwe kwestie zitten, en de meeste mensen bij me komen door mond-op-mond-reclame.
Het is dus oké om incompleet en met een goed begin te starten. Aandachtige aanwezigheid is veel waard.
Werk op je eigen voorwaarden
Als millennial in de Randstad en met de 40-urige werkweek als norm in mijn achterhoofd, had ik een bepaald beeld van wanneer ik mijn werk goed en voldoende had gedaan. Stiekem was ik trots wanneer ik van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat heen en weer had gevlogen, en intussen was mijn leven thuis hartstikke ongezellig en kwam ik amper aan mijn geliefden toe. Het klopte van geen kant en als ik er nu op terugkijk baal ik van hoe slecht ik toen voor mezelf zorgde. Ik heb geleerd, en leer nog steeds, hoezeer ik het ritme van mijn lijf en mijn denken serieus moet nemen om mezelf, en daarmee mijn werkzaamheden, gezond te houden.
Dat betekent dat ik alleen coach op doordeweekse ochtenden, want ‘s middags heb ik niet de full focus die ik nodig heb voor emotioneel veel vragende coachgesprekken. Zelfs als iemand het vriendelijk vraagt, coach ik niet ‘s middags, ‘s avonds of in weekenden. Tried it, didn’t work. Daar omheen heb mijn ochtendritueel met yoga en mijn vaste ontbijtje en ik wil daarbij niet gestoord worden. ‘s Avonds ga ik op tijd naar bed en slaap ik meestal alleen. Mijn werkkamer is aan huis en het is de heiligste ruimte van onze woning. Er mag niemand komen zonder expliciete toestemming, ook mijn partner of de katten niet. Goeie thee en koffie zijn minimale voorwaarden.
Het meest in het oog springend is mijn manier van tarieven bepalen. Daarover krijg ik veel vragen en mensen vragen me regelmatig of het echt werkt. Ik zal daar binnenkort een hele eigen blogpost aan wijden, maar kort gezegd is ook dit een manier van werken op mijn eigen manier, ongeacht hoe anderen het doen.
Al die specificiteit vond ik eerst nogal mierenneukerig van mezelf. Inmiddels is me helder dat ik iedereen een dienst bewijs door me niet kleiner te maken, maar vooral te doen wat goed voor mij werkt, hoe eigengereid het soms ook is.
Wees verstandig onbaatzuchtig
Ik heb ervoor gekozen transparant en niet terughoudend te zijn met informatie over mijn werkzaamheden omdat ik al het werk dat moet gebeuren voor een betere wereld niet alleen kan doen. Dus mocht iemand iets hebben aan mijn kijk en werk, dan vind ik het handig als ze daarmee hun eigen gang kunnen gaan.
Mensen mogen mijn manieren van werken kopiëren (een verwijzing naar mij als bron vind ik galant) en als meer mensen mijn manier van tarieven bepalen overnemen, denk ik dat de wereld een betere plek is. Als ik tijd heb en inspiratie, schrijf ik graag blogs over ideeën en tips & trucs waarvan ik denk dat ze het leven van polyamoristen makkelijker kunnen maken. Die kan iedereen gratis lezen. Ik verwijs met plezier door naar anderen in mijn netwerk, zeker ook naar nieuwkomers.
In diezelfde lijn kies ik er bewust voor mijn collega’s niet als concurrenten te zien. Juist als eenpitter heb ik een netwerk van betrouwbare en kundige collega’s nodig: om af en toe mee te overleggen of intervisie te hebben, om naar door te verwijzen en simpelweg om te weten dat we met elkaar bezig zijn relateren fijner te maken voor iedereen.
Tegelijkertijd trap ik nog wel eens in de valkuil om voor partijen te werken die me vol enthousiasme onthalen, maar waar veel tijd in gaat zitten en die me niet of nauwelijks financieel vergoeden. Ik verlies dan uit het oog dat onbaatzuchtigheid naar mijn community gecompenseerd moet worden door centen van grote instanties. Ik leer nog steeds om alert te blijven op gratis emotional labor die mij veel teveel energie kost.
Ook ben ik terughoudend naar mensen die met me willen “samenwerken”, zeker wanneer ze willen aansluiten bij initiatieven die ik heb opgezet. Ik vind fair energy exchange en niet-stelen belangrijk, wil daarin mijn deel bijdragen en verwacht dat (direct naar mij of indirect naar Het Grotere Goed) ook van de ander.
Maak promo op je eigen manier en overtuig niemand
Sommige mensen gaan slim en tactisch om met sociale media, en ik zie hoe plekken als Instagram, TikTok en Discord laagdrempelig contact met je doelgroep kunnen opleveren. Soms benijd ik dat en zou ik dat ook wel willen kunnen, maar voor mijn mentale gestel is het funest. Socials (op een paar kleine Facebookgroepen na) zijn voor mij een grote dopamine-inducerende wirwar die ik moeilijk gecureerd krijg. Bovendien vragen al die berichtenkanalen teveel interactie met een anonieme menigte. Mijn hoofd raakt overspoeld door alle mogelijkheden, ik word er reactief van en weet op ‘n gegeven moment niet meer wat ik zelf te zeggen heb.
Ik heb het nodig om mensen zo persoonlijk mogelijk en op consensuele basis te kunnen ontmoeten. Dat betekent dat ze er zelf voor kiezen en niet worden geprimed door ontransparante algoritmes. Mijn manier van actieve promotie maken (voor zover je dat zo kan noemen), is dus door het in eigen hand te houden. Ik beheer mijn eigen website. Ik stuur nieuwsbrieven op een moment dat het mij past, en dan ook alleen als ik werkelijk wat te zeggen heb. Mensen abonneren zich daar zelf op (of ontvangen ‘m wanneer ze bij me in coaching zijn). Ik heb wel eens flyers laten drukken, maar ik geloof niet dat dat iets heeft opgeleverd.
Daarnaast verschijn ik regelmatig in media en op live evenementen. Ik ervaar dat op die momenten zelf niet als promo, want ik ga alleen naar plekken die ik zelf interessant vind of waar ik denk dat ik op dat moment iets kan toevoegen (zoals panelgesprekken over promiscuïteit, of een artikel/podcast over iemands eigen polyamoreuze zoektocht). Het is mooi meegenomen als mensen daarna weten wie ik ben en me naderhand kunnen opzoeken, maar dat is dan een leuk bijeffect en nooit een doel op zich.
Het zou incompleet zijn als ik nu De Meerminners niet zou nemen. Die praatgroepen en informele ontmoetingen staan op zichzelf; ik zou ze ook organiseren als ik nu ander betaald werk ging doen. En tegelijkertijd stromen praatgroepgangers wel eens door naar mijn praktijk en kom ik coachees regelmatig tegen op mijn borrels of in praatgroepen. Ik werk met en voor mijn community, en praatgroepen organiseren hoort daar wat mij betreft bij.
Ter volledigheid: ik doe dus geen Google/Facebook/wat-dan-ook-advertenties. Ik heb geen sponsoren. Ik noem in mijn nieuwsbrieven alleen initiatieven die ik tof vind of waar ik aan meewerk en doe geen tit-for-that-promo voor collega’s.
Simpel gezegd wil ik geen tijd en aandacht besteden aan mensen overtuigen van dat ze met mij moeten werken. Ik wil graag dat mijn coachees en opdrachtgevers mij kiezen omdat ze mijn werkwijze en perspectief prettig vinden en ik vertrouw erop dat als ik mezelf op mijn manier uitdraag, ze mij goed weten te vinden.
Soliditeit/-tijd
Zeker wanneer je werkt met minderheden is het van belang om je werkzaamheden structureel een poos vol te houden. Ze moeten vertrouwen krijgen in dat jij er bent voor hen en om te blijven en dat kost tijd. In het begin coachte ik dus maar drie mensen per maand en had ik daarnaast andere baantjes. Het duurde een paar jaar voordat ik kon rondkomen van mijn coachwerk en mensen me wisten te vinden. Misschien had dat sneller gekund, maar de langzame tred is wel heel solide gebleken. Toen ik er negen maanden uit was vanwege ziekte, was ik bang dat mensen me zouden vergeten. Die angst bleek volledig ongegrond.
Langzaam en gedegen een (volgens mij?) goede naam opbouwen is, met het oog op mijn doelgroep en community, erg belangrijk. De meeste mensen komen bij mij op aanraden van oudcoachees en dat rimpeleffect duurt lang. Ik heb die tijd genomen en het werkte voor mij erg goed.
Doe veel zelf (en betaal voor wat je niet kunt of niet leuk vindt)
Ik ben blij met mijn ervaring van al mijn financiële administratie handmatig doen, klooien met beeldbewerking en het op orde maken van ruimtes voorafgaand aan workshops en groepsbijeenkomsten. En als eigenwijze zelfstandige doe ik ‘t ook allemaal graag op mijn manier. Dus mijn huisstijl ontwerp ik zelf en ik organiseer nog steeds mijn eigen evenementen.
Tegelijkertijd ben ik opgelucht hoe (onder andere) mijn boekhouder en ticketservice me stress ontnemen. Ik geniet ervan als ik in opdracht een workshop geef en alle materialen staan klaar zoals ik van tevoren heb gevraagd. Al die doen-het-zelluf heeft me soms afgeleid van dat waar ik liever mee bezig ben, namelijk aandacht besteden aan de mensen die ik begeleid. Terugkijkend zou ik mezelf daar eerder comfort in hebben gegeven.
Maak fouten en vraag hulp
Oh wat vind ik dit nog steeds moeilijke dingen, maar ze zijn echt belangrijk.
Hulp vragen blijft voor mij lastig en fouten maken voelt vaak verschrikkelijk, maar wat heeft het me opgelucht om van allebei meer te doen en het mezelf minder aan te rekenen. Want ja, er gaan soms dingen mis en ja, dat voelt dan ontzettend ongemakkelijk en ja, alle grote vrezen passeren dan in mijn hoofd de revu. Reflecteren (oa met behulp van intervisie), excuses maken, goed luisteren naar en me inleven in de ander, transparant zijn over wat ik dacht dat juist was en wat ik nu denk dat juist is en actief meedenken over oplossingen zijn vaak goede medicijnen.
Gewoon doorgaan met mijn werk dus, veel vlieguren maken en durven inleunen op mijn netwerk van collega’s werken voor mij goed.
Blijf onafhankelijk in je denken en je doen
Ik heb regelmatig gedacht dat ik me met mijn werkzaamheden meer zou moeten conformeren aan een bepaalde manier van doen. Bijvoorbeeld strakker volgens een coachkader, met vooropgezet plan en een bijbehorende offerte. Of door me helemaal in één richting te verdiepen en me daaraan toe te wijden (zoals NLP of EFT of The Wheel of Consent) en te laten certificeren.
Op een meer uitgesproken manier kom ik soms verafgoding tegen in mijn werkveld. Al sinds mijn eerste opleiding zie ik het charisma van sommige docenten en hoe een aantal studenten hen als goeroes aanbad. Ik vroeg me toen af of ik iets miste en heb regelmatig erg getwijfeld aan mijn eigen perspectief. Miste ik iets? Hebben zij de waarheid in pacht? Ben ik te naïef om het allemaal al te begrijpen?
Het antwoord is “nee”, zonder daarmee afbreuk te doen aan welke therapeutische of coachrichting dan ook of aan welke docent mij ooit onderwezen heeft. Ik heb veel geleerd van al mijn leraren en daar ben ik hen oprecht erg dankbaar voor. Ik denk dat ik hen en de mensen om me heen geen dienst bewijs door wat zij zeggen klakkeloos aan te nemen en een model tot in de oneindigheid uit te voeren. Kritisch blijven kijken naar het gereedschap dat ik heb en of dat wel past bij de situatie die ik voor me heb, is voor mij essentieel in mezelf en mijn coachees serieus nemen.
Kort samengevat: laat je breed informeren en door niemand (inclusief ondergetekende) wat wijsmaken. Je eigen waarden van hoe met mensen om te gaan zijn uiteindelijk altijd leidend.
Heb je nog vragen?
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn ervaring. Nogmaals, ik ben ook maar één persoon en mijn pad is niet per se heel lineair of altijd maar logisch geweest. Ook als je iets tegenkomt dat jij heel anders zou aanpakken is dat prachtig: dan doe je jouw bedrijf en jouw manier van hulpverlenen meer uitgesproken op jouw manier, en dat is super.
Ik heb graag een fijn netwerk van zorgverleners, begeleiders en professionals van allerhande. Denk je dat het handig is om van elkaars bestaan te weten? Neem dan contact met me op, ik vind het fijn om je te kennen! Zoals gezegd, het supporten van startende coaches en therapeuten kan ik met het oog op mijn eigen welbevinden niet zoveel doen als ik zou willen. Heb je specifieke vragen naar aanleiding van wat je hier hebt gelezen, dan beantwoord ik die graag via mail. Koffie-afspraken of belletjes lukken me helaas niet.