Wat zou het toch fijn zijn als…
… we elkaar alle vrijheid zouden gunnen.
… al onze partners het goed met elkaar konden vinden.
… de contacten die we hebben elkaar aanvullen, niet wegconcurreren of inwisselen.
… we met een groep geliefden (en geliefden van geliefden) in een huis konden wonen.
… vriendschappen en liefdesrelaties organisch in elkaar overliepen.
Ik voel je. We hebben die drang naar een diep en autonoom samen en als we dromen krijgt het vaak een utopische vorm. Wanneer monogamie knelt en we de gesprekken over polyamorie aangaan, is dit de stip op de horizon we koesteren. Want wat is hier niet begeerlijk aan? Wie wordt hier nou niet blij van? En in The Ethical Slut kan het dus wij kunnen dit ook. Bovendien zoeken we perspectief in dit beeld, wanneer het ingewikkeld wordt in het openen van onze harten, hoofden en relaties.
En het wòrdt ingewikkeld. Niet iedere nieuwe partner kan het goed vinden met de rest van je geliefden. Niet alle verlangens zijn verenigbaar en tijdens het almaar gunnen van vrijheid komen we onvermijdelijk emotionele grenzen bij onszelf tegen. Echt eerlijk zijn over wat je voelt en wilt is hartstikke eng en gaat niet vanzelf. En dat we onszelf hebben uitgesproken, zegt niet dat de ander ons heeft begrepen of direct enthousiast is! We gaan buiten de norm van huisje-boompje-beestje en moeten daarom meer en meer stabiliteit we in onszelf vinden. Willen we het samendoen (en dat kan ik een ieder van harte aanbevelen), dan moeten we ineens extreem duidelijke afspraken maken met anderen.
Die veranderingen in relaties zijn rommelige processen. Hoe dieper we met elkaar verbinden, hoe meer hechtingsgevoelens (en dus ook -angsten en -pijnen) er kunnen opkomen. Die komen er, zeker in eerste instantie, meestal niet zo geciviliseerd uit en raken de ander(en) waarschijnlijk ook precies op hun kwetsbare plek. We doen elkaar pijn. We doen onszelf pijn. Tegen die tijd weten we niet meer wat we voelen en al helemaal niet wat we nou eigenlijk willen. Die gouden bergen aan de horizon worden met de dag minder relevant, of versmallen tot een versimpelde herinnering aan iets wat we nog nooit hebben gezien.
Met een mooi idee en goede moed alleen redden we het niet.
Op dit punt, waar ik zie dat veel polyamoristen binnen enkele jaren in hun relatieontwikkeling vanzelf een keer terecht komen, hebben we iets anders nodig. We kunnen niet anders dan de ideeën van relatievormen en omgangswensen loslaten, onze ogen afwenden van de horizon, een keer slikken en fiks aan de bak gaan.
Gedroomde relatievormen worden vervangen door relatievaardigheden.
Want het doet er niet toe of we nou drie of vier geliefden van welke gender dan ook we hebben, het gaat immers om de personen en hoe we welwillend met elkaar omgaan. Of geliefden wel of niet bij ons in huis wonen is afhankelijk van veel factoren en in alle eerlijkheid: het is vaak niet haalbaar, laat staan wenselijk. Dat relaties van vriendschap en geliefde en bedpartner in elkaar overlopen is een gegeven dat ook in de monogame wereld hartstikke veel voorkomt. De crux is: hoe communiceren we daar dan over met alle betrokkenen? En het accepteren van dat onze partner een geliefde heeft die niet in ons straatje valt, vraagt veel afstemming. Dat we ieder diens vrijheden gunnen, betekent dat we ook helder moeten zijn over wat we nodig hebben om onze relaties veilig en de moeite waard te maken (en houden). Al dat transparant zijn kan alleen als we naar binnen kijken, tijd nemen voor reflectie en af en toe om onszelf lachen: shit, ik deed mijn drammerige / emotioneel wegtrekkende / pleasende ding weer.
Ons wensenlijstje verandert mee. We vragen niet meer om een magische andere wereld, maar om het gereedschap om het werkelijk anders te doen dan we hebben geleerd. Want oh, wat zou het toch fijn zijn als…
… we onze eigen grenzen duidelijk konden voorzien en uitspreken.
… we elkaars pijnpunten niet persoonlijk zouden nemen, en elkaar toch bleven steunen.
… we grandioos eerlijk zouden zijn, met compassie voor de ander en zonder bot te worden.
… we de tijd namen voor veranderingen en daar op gezette momenten over zouden praten.
… we tevreden zouden zijn met wat er is, terwijl doorontwikkelen centraal blijft staan.
Ik help je daar graag bij in persoonlijke sessies, dus mail me wanneer je de stap van dromen naar leren wil maken. Dat gezegd hebbend geloof ik ook sterk in de kracht van communitykennis. Daarom begin ik vanaf nu een nieuwe serie blogs: Polyamorie Praktisch. In deze serie lees je over praktische gereedschappen die polyamoristen gebruiken om hun (liefdes-)leven makkelijker, leuker, prettiger, lekkerder te maken. Geen keiharde wetenschap, wel realistische best practices van dappere relatieverkenners. Telkens volg ik dezelfde opbouw van beginsituatie, de onderliggende kwestie, hoe dat er moeizaam aan toe kan gaan, welk gereedschap je kunt inzetten en hoe dat er in de praktijk uit kan zien. Zo hoeven we niet ieder het wiel opnieuw uit te vinden.