Het was al bijna af; een blog over wat ik allemaal aan positieve zaken meeneem uit deze isolatieperiode in tijden van corona. Het respecteren van consent, tijd om te vertragen en gevoelens te voelen, bewustwording van privilege en count your blessings… En toen las ik op de website van Psychologie Magazine het meest recente artikel van Marjon Bohré over dat je niet perfect de crisis door hoeft te komen. Mijn schouders ontspanden. Mijn kaak ging van het slot. Ik haalde opgelucht adem in de herkenning.
Het perfectionisme wat Bohré drijft ken ik zó goed. Ook ik had de eerste dagen het plan gemaakt om meer te bloggen, me te verdiepen in online trainingsmogelijkheden, of toch eens alle losse schrijfsels verzamelen om eindelijk aan dat boek te beginnen.
Verrassing! Dat werkt niet zo.
Deze crisis staat niet gelijk aan een schrijfretraite of een lange thuiswerkvakantie. Logisch ook, want op die momenten zijn er duidelijke kaders in tijd en ruimte, weet ik wat ik ervan wil en heb ik er zelf voor gekozen. Nu is het stilgelegde sociale leven ons overkomen. Het is onduidelijk wanneer het allemaal weer ophoudt. De maatregelen veranderen met de week en bieden weinig houvast voor de toekomst. Bijna alle structuur van mijn dagelijks leven valt weg. ‘t Is natuurlijk een keus om me netjes aan de voorschriften van het RIVM te houden. Toch is daarover bij mij geen twijfel. Ik zie het als een uiting van liefde voor de mensheid om nu voor sociaal isolement te kiezen.
Die liefde komt met een prijs. Concentreren blijkt ongekend lastig. Een nieuwe dagstructuur met mediteren, vaste etenstijden en een ommetje in de middag voltrekt zich met tegenzin. Met één thuiswerkende partner in een huis zitten is luxe en frustrerend tegelijk. Ik dagdroom over mijn geliefde, die in een andere sociale cirkel zit en die ik niet kan ontmoeten zoals normaal. Dat ik geen face to face praatgroepen en coachingsgesprekken kan organiseren komende tijd doet me meer verdriet dan ik had verwacht. Ik word me ervan bewust hoeveel voldoening ik uit intermenselijk contact haal en hoezeer ik dat nu mis, alle digitale mogelijkheden ten spijt.
Hoewel ik weinig sociale media gebruik, zie ook ik dat veel ondernemers zowel handig als oprecht in het digitale gat springen. Mijn innerlijke criticus staat dan tierend voor me klaar: “Iedere crisis is een vat vol mogelijkheden! Doe eens wat met je ondernemerschap! En als je die kans dan niet grijpt, zorg dan in ieder geval dat je jezelf nuttig maakt voor je medemens! Je mag trouwens niet klagen, want je bent veilig en gezond en de mensen die je liefhebt ook, dus count your fucking blessings! NOW!”.
Er is geen andere conclusie mogelijk: mijn isolatie verloopt worstelend en verre van glamoureus. Crisis is niet sexy. Sociaal isolement is geen vakantie. Eenzaamheid is verdrietig. Onduidelijkheid is ongemakkelijk. En als ik dat zo ervaar, ervaar jij dat allicht ook.
Dat overzien en omarmen scheelt al een hoop. Wanneer ik realistischer kijk is deze tijd overleven, fysiek/lichamelijk en mentaal/emotioneel enigszins gezond, mijn hoogste doel en mijn wens voor anderen. Alle rest zijn extraatjes.
Vanuit die gedachte richt ik komende tijd mijn dagelijks leven in. Volgende week heb ik op dinsdag nog een digitaal inloopspreekuur, ik voer gewoon drie dagen per week reguliere coachgesprekken (dat voedt me enorm), en dat is dat. Verder hoeft deze afkickende perfectionist even niks; geen plannen maken, niet extra dankbaar proberen te zijn, geen productiviteit forceren.
En dat hoef jij ook niet. Adem in, adem uit, da’s is al heel wat.