Niet pro polyamorie, maar pro keuze

Soms is de kwestie een tijdje weg, maar nu merk ik ‘t weer op, zowel privé als in coachingsessies. Beeld je de situatie in: ik spreek met mensen die hun relatiestijl onderzoeken, die (bewust of onbewust) nog geen passende weg gevonden hebben, en vroeg of laat valt de zin:

“Maar ja Roos, jij bent natuurlijk pro polyamorie, dus jij bent bevooroordeeld en daarom vind ik het wel een beetje spannend om hierover met je te praten.”

Bij mijn gesprekspartner leeft er een angst. Misschien dat ik ze zou willen overtuigen, of dat ik hun relatietwijfels niet serieus neem. Dat ik het antwoord op hun kwestie al klaar zou hebben, als een pasklare poly-oplossing voor iedereen. Of dat ik een deel van hun leven afkeur, zoals hun vreemdgaan of hun bezoek aan sekswerkers.

Die spanning snap ik wel.

Ik leef deze februari elf jaar consensueel nonmonogaam. Sinds een jaar of acht trek ik daar mijn mond over open in verschillende media. Ik organiseer zeven jaar praatgroepen voor nonmonogamisten. Mijn coachpraktijk is nu dik drie jaar open en daarin werk ik specifiek met polyamoreuze kwesties en seksuele diversiteit. Open en eerlijke nonmonogamie is al een poos belangrijk in vrijwel alle facetten van mijn leven. Dus ik zal er dan wel van overtuigd zijn dat dit het beste is voor iedereen en voor de wereld, ‘ne?

Zo is het niet.

Wat mij betreft is iedere relatiekeus dikke prima, wanneer het goed bij alle betrokkenen past. En als dat een monogame vorm heeft, of juist toch single, of misschien celibaat, dan vind ik dat allemaal even prachtig. Die keuzevrijheid is waar het mij in al mijn werk om draait. Daarbij hoort dus ook dat je tot veel opties toegang hebt. En dat is waar ik graag kom binnenlopen.

Want monogamie, heteroseksualiteit, binaire genderstereotypen, kinderen krijgen, langdurigheid van relaties, samenwonen, zijn nog steeds de norm. Voor veel mensen passen (sommige van) die normen als een slechtzittende schoen. Ja, je kunt ermee leven, maar oh wat wringt het, en wat doet ‘t zeer aan het eind van de dag. En dan heb je niet eens door dat het anders kan, want zere voeten zijn de standaard voor je!

Ik wens voor iedereen een perfect passend paar schoenen, ofwel: een manier van relaties beleven die bij ze past. Dat zegt niet dat iedere wandeling altijd maar leuk is, of dat je nooit naar de schoenmaker hoeft. Het zegt wel dat je leven dan waarschijnlijk een stuk makkelijker te bewandelen is. Vaak doet een kleine aanpassing al wonderen voor je loopgemak.

Vanuit die gedachte wens ik je alle opties te geven, en nonmonogamie kent veel vormen die het overwegen zeker waard zijn. Ik weet hoe moeilijk het is om mezelf toe te staan te leven zoals het bij mij past. Telkens opnieuw ben ik dankbaar voor mensen die me laten zien waarin ik mezelf onnodig beperk. Die opening in je eigen denken, en daardoor een fijner leven, wens ik jou ook toe. Dus daarin sta ik je graag bij.

Vanaf daar is het simpel. Ongeacht wat je precies besluit; als jij weloverwogen iets kiest wat goed voelt voor jou en eventuele betrokkenen, ben ik, oprecht, hartstikke blij voor je.