Mijn manier van omgaan met geld is anders dan van de meeste coaches. In deze blogpost neem ik je mee in hoe ik tot mijn huidge manier ben gekomen, en die is: mijn uurtarief is 5% van jouw/jullie gemiddelde netto inkomsten per maand.

Laat ons beginnen met een gedachtenexperiment. Stel je voor, ik heb drie keer € 150,- en ik geef ze weg aan verschillende mensen. Ze krijgen het zonder voorwaarden, echt een cadeautje. Ervan uitgaand dat alle drie de ontvangers in Nederland wonen, hebben ze dezelfde opties met die € 150,-. Toch zullen ze ieder andere keuzes maken, die voor een groot deel afhangen van hun financiële situatie.

Persoon 1 heeft al een gespekte bankrekening en heeft diens schaapjes op het droge. Deze persoon gebruikt de € 150,- misschien voor een zaterdagavond clubben. Of die geeft het uit aan de ene helft van een setje designerlingerie; de andere helft van de kosten leggen ze bij.

Persoon 2 heeft het minder breed en voor dit individu is € 150,- net dat welkome extraatje om de woonkamer opnieuw in de verf te zetten of om zichzelf te trakteren op een aantal mooie boeken.

Persoon 3 heeft weinig te besteden en voor diegene is € 150,- genoeg voor twee, misschien drie weken boodschappen doen voor zichzelf. Of het lukt net om een tweedehands laptop te kopen, want die oude valt na jaren gebruik bijna uit elkaar.

In dit versimpelde voorbeeld wordt duidelijk dat € 150,- geen vaste waarde heeft en dat wie het bezit bepaalt wat de waarde is. Anders gezegd: gelijkheid (voor iedereen hetzelfde) is niet hetzelfde als gelijkwaardig (ieder is van waarde en aanbod is daarop toegespitst). Dit gedachtenexperiment parkeren we even.

Heb je weinig geld, dan kies je voor kortetermijnoplossingen die vaak gericht zijn op overleven en praktische zaken. Heb je meer geld, dan komt er ruimte voor meer genuanceerde, maar niet minder noodzakelijke levensbehoeften, zoals verdieping en plezier. Mensen uit minderheidsgroepen (zoals vrouwen, lhbtqia+’ers, mensen van kleur, mensen met een handicap, etc.) worden structureel benadeeld. Sommige groepen hebben minder toegang tot scholing, veelal hebben deze groepen minder carrieremogelijkheden, en dus hebben ze minder inkomsten. Daardoor kunnen ze minder investeren in levensverbetering op de lange termijn. Denk aan huizen kopen/verbouwen of geld uitgeven aan ontspanning en plezier, maar denk ook aan hun mentale en relationele welbevinden vergroten. Zoals je dat doet in relatiecoaching, bijvoorbeeld. Hopelijk ten overvloede: ik vind niet dat relatiehulp of hulp in welke vorm dan ook een luxegoed is, juist niet. Maar de realiteit is dat als je moet kiezen tussen de huur betalen en naar een relatiecoach gaan, de keus snel is gemaakt.

Ik wil niet bijdragen aan die cyclus, sterker nog, ik wil helpen ‘m te doorbreken. Daarom klopt het in mijn ogen niet om één standaardtarief te vragen aan iedereen die mijn hulp vraagt; dat bedrag betekent immers voor ieder individu iets anders.

Ik heb verschillende alternatieven overwogen. Eentje daarvan is een simpele sliding scale, met een standaard bedrag, een goedkopere en een duurdere optie. Dat is een goed begin en voor sommige professionals en diensten werkt het goed (ik werk er voor workshops soms ook mee). Het oogt aanlokkelijk en solidair, maar met betrekking tot relatiecoaching is een goedkope optie vaak toch nog te duur om structureel te kunnen deelnemen. Het nivellerende effect is me te klein. Daarbij komt ook dat een duurder tarief voor financieel welvarenden vaak nog steeds zo toegankelijk is, dat het geen factor vormt in hun besluitvorming.

Een andere optie is een pro-bono-plek aanbieden. Dat betekent dat er altijd één iemand (of koppel of triad of …) gratis in coaching is, of eventueel betaalt diegene simpelweg wat ze kunnen betalen. Het voordeel hiervan is dat voor de rest van de mensen een duidelijk standaardtarief geldt, lekker overzichtelijk. Het nadeel is dat de schaarste aan structurele hulp blijft, want één plekje is niet genoeg. Ik voorzie dat er een wachtlijst ontstaat van mensen die de hulp goed kunnen gebruiken, maar er niet snel genoeg bij kunnen. En er speelt, spijtig genoeg, nog iets anders. Wanneer er geen (of voor de coachee insignificante) financiële uitwisseling is, hechten mensen minder waarde aan de tijd die ik voor ze vrijmaak. Ik merk dat coachees makkelijk afzeggen, vaker onvoorbereid in sessies verschijnen, mij laatdunkend benaderen. Geld uitgeven is waarde toekennen en voorkomt zulk gedrag.

In een andere wereld was mijn werk pay what you want/can, zoals dat in verschillende spirituele tradities gebruikelijk is. Idealiter was geld überhaupt geen onderwerp en was alles wat we deden gebaseerd op gifting, zoals samenleven in sommige pre-koloniale culturen werkt . Op dit moment zijn dat helaas (nog?) geen opties voor me, want ik leef in Nederland en ik ben zelfstandig ondernemer.

Zoekend naar hoe mijn werk de waarde toe te kennen die het heeft en tegelijkertijd het verlangen koesteren om gezamenlijk voor toegankelijkheid te zorgen, ben ik tot de volgende oplossing gekomen: mijn uurtarief is 5% van je/jullie gemiddelde netto inkomsten per maand. Daarmee betaalt ieder naar draagkracht en maken de welvarende mensen het voor mij mogelijk om mensen met een kleinere beurs ook te begeleiden. En omdat mijn doelgroep nonmonogaam leeft, zijn er effectief dus meer mensen die nonmonogamie op een structureel gezonde manier kunnen doen en uitdragen. Dat heeft diepe emancipatoire waarde die verder reikt dan het individuele.

Ik ben me ervan bewust dat netto inkomsten niet dezelfde zijn als bruto inkomsten, dat besteedbaar inkomen erg kan verschillen van je netto inkomen, en dat een single startersbestaan, een solo ouderschap of moeten rondkomen van een WAO-uitkering zwaar wegen op je budget. Anders gezegd; ik beweer niet dat dit systeem dè oplossing is waarmee alle toegankelijkheidsproblemen zijn opgelost. De andere kant op ben ik er niet op uit om financieel welvarenden te ontmoedigen mijn hulp in te schakelen, laat staan hen te “straffen”. Solidariteit is niet tegen een individu maar voor elkaar. Ik vind berusting in de gedachte dat je mijn overwegingen begrijpt en deze imperfecte tussenweg kunt waarderen.

Een gevolg van deze methode is dat je in je coachingsaanvraag enige openheid van zaken aan me moet geven over je inkomsten. Dat is even spannend, je bent het niet gewend. Vanzelfsprekend behandel ik vertrouwelijke gegevens volgens de AVG-wetgeving, zie daarvoor mijn privacystatement, en heb ik mijn beroepsgeheim. Daarnaast helpt het misschien relativerend om je te bedenken dat we het tijdens onze coachingssessies over nog veel intiemere zaken gaan hebben, zoals seks, emoties, verlangens en liefde. Sterker nog, dat is waarschijnlijk waar je me voor inschakelt!

Het vraagt dus vertrouwen van jou in mij, maar andersom vraagt het ook vertrouwen van mij in jou. Ik kan en wil niet in jouw bankzaken kijken, dus ik ga ervan uit dat je in je intakeformulier eerlijk aangeeft waar je staat. Ik zie niet voor me hoe wij een oprecht gesprek over je kwetsbaarheden kunnen hebben als je bewust kiest voor oneerlijkheid en incongruentie. Dus kies ik ervoor te je te vertrouwen. Vanaf daar werkt het voor ons allebei het prettigst.

Hopelijk ben je door deze uiteenzetting goed geïnformeerd. In het beste geval zijn je twijfels over hoe ik mijn tarieven bepaal weggenomen. Ben je zelf een professional en vind je deze manier van waarde bepalen inspirerend? Voel je vrij ‘t over te nemen. Een gelijkwaardiger wereld maken we samen. Wil je met me samenwerken? Zoals je merkt ben ik erg bereid tot zoeken naar iets wat past binnen mijn kunnen en jouw budget, en als het goed is heb je nu ook een idee van hoeveel mijn werk kan kosten. Mail me voor overleg.

Als laatst nog dit. Hoewel ik zeer zeker opensta voor feedback rondom inclusiviteit, wil ik je vragen om me niet te benaderen met een uiteenzetting van hoe je het niet met me eens bent. Je mag mijn manier onzin of zelfs oneerlijk vinden, da’s helemaal aan jou. Zie dat als een interessant aandachtspunt: voel je je tekortgedaan? Of is het teken van dat ik als relatiecoach geen match ben met jou? Allebei is prima en voor allebei is mijn suggestie aan jou om zelf met die conclusie om te gaan. Ik heb het volste vertrouwen in je reflectieskills.